در پایین این چسب که بین دو لایه از این پلیمر قرار می گیرد ، محفظه ای قرار دارد که درون آن ترکیبی از مخمر نانوایی و قند قرار داده شده است. دارو در محفظه دیگری در بالای این محفظه قندی قرار دارد. بین این دو محفظه نیز لایه ای از پلیمر قرار داده شده است.
زمانی که این چسب به پوست چسبانده می شود ، کاربر به ترکیب مخمر / قند ، آب می افزاید. سپس گرمای بدن بیمار از طریق لایه پلیمری مجاور پوست عبور و مخلوط مایع را گرم می کند و موجب تخمیر آن می شود.
فرآیند تخمیر موجب تولید گاز دی اکسید کربن و منبسط شدن محفظه قندی می شود. این انبساط باعث می شود فشار به محفظه دارویی وارد شود.
این فشار نیز به تدریج موجب آزاد سازی دارو از محفظه اش می شود. دارو از طریق کانال های ریزی که به میکروسوزن ها منتهی می شوند وارد بدن می شود.
در بررسی های آزمایشگاهی ، نمونه اولیه این چسب توانست به طور مداوم دارو را به مدت هشت ساعت به بدن پمپاژ کند.
به گفته ضیایی این چسب را می تواند به آسانی به تولید انبوه رساند و پس از یک بار استفاده آن را دور انداخت و از همه مهمتر به باتری نیاز ندارد.
نتایج این تحقیقات درنشریه Lab on a Chip منتشر شده است.
منبع: خبرگزاری مهر
وبسایت مهندسی پزشکی مهندسی زندگی
